Met file-leed naar Ecuador

Na 1,5 week in Cusco gevestigd te zijn, werd het toch eens tijd om onze biezen te gaan pakken. Zodra je stapmaatjes weg zijn, je niet meer ziekenhuis gebonden bent, de feestdagen achter de rug liggen, en je herkend word door de plaatselijke bevolking, is het echt tijd geworden om te gaan!

Van Cusco vliegen we terug naar Lima, waar we gelukkig niet lang hoeven te blijven, want we reizen diezelfde dag nog door met de bus langs de noordkust van Peru. Deze rit gaat een veel te lange 18 uur duren, exclusief de 5 Peruaanse vertragingsuurtjes, 23 uur non-stop bussen dus. Een enorm grote afstand, die over de Pan American Highway afgelegd gaat worden. Een groot deel van onze reis vind ´s nachts plaats. En als je ergens niet verwacht stil te komen midden in de nacht, dan is het wel daar!

Normaal slaap ik echt als de beste in welk vervoersmiddel dan ook. Maar deze trip kan ik al heel de tijd niet slapen. Enigzins verveeld zit ik een beetje uit mijn raampje te staren als we plotseling stoppen. Hmmm…. Que pasa? Omdat in tegenstelling tot mij, mijn medepassagiers allemaal met de gordijntjes dicht liggen te ronken, heb ik geen idee wat er aan de hand is. Ik hoor iemand van het personeel iets over een ongeluk zeggen. Zo´n 10 minuten later komt de politie langs, en een ambulance. Diezelfde ambulance zie ik 10 minuten later weer terug komen rijden. Om een minuutje of 10 later weer terug te keren, en zo nog een keer op en neer. Het lijkt er op dat in de wijde omtrek maar 1 ambulance beschikbaar is, ik had ook niet anders verwacht moet ik zeggen! Dan komt er een takelwagen voorbij, om een half uur later terug te komen met een gecrashte oude eend (voor de duidelijkheid: de auto). Ok, probleem opgelost, toch?! Gaan met die banaan!
Toch blijven we nog zeker een uur stilstaan. En iedereen slaapt ondertussen heerlijk door, behalve ik! Nieuwsgierig als ik ben zit ik redenen te zoeken waarom we nog steeds niet rijden; er moet meer aan de hand zijn dan een gecrashte eend. Na meer dan 2 uur stilgestaan te hebben komt de bus dan toch op gang. Niet veel later passeren we een andere touringcar die duidelijk een uitwijkingsmanouvre richting de woestijn heeft gemaakt. We gaan een stukje van de weg af, en dan word duidelijk waarom: een gigantische truck blokkert op zijn kant de hele Pan American Highway! Een stukje verderop ligt het levenloze lichaam van een man, iemand heeft een spijkerjasje over zijn gezicht gelegd. Dat ziet er niet goed uit…. En ongelukken is niet iets waar je aan wil denken als je op reis bent, laat staan ermee geconfronteerd worden!

Uiteindelijk na heel veel vertraging bereiken we het laatste Peruaanse plaatsje voor de grensovergang met Ecuador: Tumbes. We zien al gauw dat Tumbes zeker niet de moeite waard is om te blijven. En aangezien we toch al 1,5 dag aan het reizen zijn, besluiten we er nog een reisje van 5 uur achteraan te plakken: we vertrekken gelijk door naar Ecuador, naar de stad Cuenca! Alleen is het voor ons nogal onduidelijk hoe de grensovergang hier in zijn werking gaat. Het enige dat duidelijk is, is dat het chaotisch is! En hilarisch; je loopt een brug over en ineens bevind je je in een ander land! Met de hulp, instructies en waarschuwingen van een Peruaanse taxichauffeur krijgen we het Peru-gedeelte geregeld. Voor de Ecuadoriaanse zaken draagt hij ons netjes over aan een jongen van de Ecuadoriaanse toeristenpolitie. Onze engel van de dag, die er voor zorgt dat de bus naar de stad Cuenca op ons wacht, en alle administratieve dingen gauw geregeld zijn. Wat een VIP-behandeling! Zo mag ik het zien!

In Ecuador ontvangen we een warm welkom: het weer is heerlijk, stukken warmer dan we van Peru gewend waren. De mensen komen super vriendelijk over (vooral de mannen natuurlijk), en het landschap is prachtig! Alles is groen, bananenplantages reizen op, en palmbomen steken overal bovenuit. Het verkeer is minder chaotisch, claxons zijn nergens te horen, en iedereen is heerlijk zomers! Ecuador; het heeft mijn hart nu al gewonnen!