Zo bekend als Thailand in Azië is, zo onbekend is het buurland Myan Mar. De oude naam Birma komt de meeste mensen bekender voor. Jarenlang werden invloeden van buiten af zo veel mogelijk geweerd in dit land. In januari 2011 kwam er pas een einde aan het tot dan toe heersende militaire bestuur, hoewel er nog steeds veel ex militairen in de huidige regering schijnen te zitten. Nu is dan in ieder geval sinds een aantal jaar eindelijk de tijd dat dit land echt wordt opengesteld aan buitenlandse toeristen. Een land wat zich nog vrij van McDonalds mag noemen.

Omdat het land stiekem heel groot is, en wij minder vakantie over hebben voor dit jaar dan we zouden willen, vliegen we op de heenweg niet naar de hoofdstad, maar naar het meer in het midden gelegen Mandalay. De laatste keer dat wij in het gelijknamige Mandalay (hotel) waren was in Las Vegas, en dat zag er toch anders uit… Na in het vliegtuig nog van mijn SEH vaardigheden gebruik gemaakt te hebben en medische assistentie verleend te hebben bij een copd-er die buiten adem was, is het nu dan toch echt vakantie!

De aankomst in Mandalay is geweldig fijn. Hoewel het een stad is, is het vliegveld lekker knus en klein, zelfs Eindhoven Airport zou hier een wereldstad naast lijken. Veel getoeter, overal brommers, lekker eten wat bereid wordt... We nemen de nieuwe, maar zeker ook bekende geluiden, geuren en kleuren in ons op en genieten. We zijn er weer!

Om naar onze volgende plaats Bagan te gaan, kunnen we ervoor kiezen ter land, ter zee of in de lucht te reizen. Vliegen hebben we al genoeg gedaan de afgelopen dagen, met de bus kunnen we nog genoeg, dus we gaan met de boot! Naar Bagan is ongeveer 10 uur varen, maar voor op het dek, lekker in de zon en met een briesje, voelt het meer aan als een strand-dag dan een reisdag. Ons hoor je niet klagen! Een muziekje op, een boekje erbij, en regelmatig rondkijkend naar de oevers waar het alledaagse leven van de mensen ondertussen doorgaat. Vissers, land dat met kar en vee bewerkt wordt, vrouwen die aan het wassen zijn langs de waterkant. Beelden die er 100 jaar geleden waarschijnlijk precies hetzelfde uitgezien zouden hebben.

De aankomst in Bagan is na de bijna meditatieve bootreis even omschakelen. Langs de kant staan heel veel mensen, die je allemaal wat te bieden hebben of iets van je willen, voor ook nog eens veel te veel geld. MyanMar is in een aantal jaar heel wat gegroeid wat toerisme betreft, en daar wil iedereen uiteraard graag van mee profiteren. Dit leidt soms tot onrealistisch hoge prijzen, en er lijkt een soort van monopolie te zijn om deze vooral zo hoog te houden. Na lang afdingen vinden we eindelijk een taxi chauffeur die wel aan onze eisen voldoet.
Bagan zelf is gelukkig wel adembenemend mooi! Ondanks de hitte kiezen we ervoor dit gigantische gebied lekker Hollands op de fiets te verkennen. Overal zover je kan kijken zijn tempels te zien, het ene uitzicht is nog mooier dan het ander! Laat de plaatjes voor zich spreken!