Los hombres Mexicanos!

Ok, hier komt dan eindelijk het vaak aangevraagde stukje over hoe ik het tussen de mexicaanse mannen heb.
Ik moet toegeven, met mijn 1.82 m., blauwe ogen en ook nog eens blond haar wordt ik behandeld als de koningin.

Er gaat geen 100 meter wandelen voorbij zonder dat er een auto toetert, er gefloten word enz enz. Dus heb je een egoboost nodig? Kom naar Mexico! Nu is de tegenhanger dat je van al die aandacht ook weer erg onzeker wordt. Als er een dag voorbij gaat zonder dat ik mee uit eten/drinken wordt gevraagd vraag ik me toch wel af of ik er niet leuk genoeg uit zie die dag.
Het vrouw zijn hier heeft ook zijn irritante kanten want even 5 minuten rustig ALLEEN op een bankje zitten zit er niet in. Er is altijd wel iemand die maar al te graag een praatje wil maken.

Nog een voorbeeldje van de overdreven mannelijke vriendelijkheid: op school is er op vrijdagmiddag salsales. Na de les, die echt super leuk was, kwam de leraar naar me toe en vroeg of ik het leuk vond. Hij bood aan gratis les te geven in de dansschool en zo heb ik er wat uurtjes gratis les opzitten. Uiteindelijk vond ik de leraar iets te enthousiast worden en dus ben ik er ondertussen weer mee gestopt. Salsadansen kan je overigens goed genoeg oefenen in het superleuke uitgaansleven hier in Oaxaca. Veel plaatsen waar een lekker salsamuziekje gedraaid wordt en iedereen danst. Als meisje krijg je dus ook niet de kans even een slokje van je bier te nemen want als je met de ene persoon uitgedanst bent komt de volgende er alweer aan.

Gisteren was ook een schandalig voorbeeld van de macho mexicaanse mannen. Ik ging naar het festival De Guelaguetza wat boven op een berg in een audiotorium gehouden wordt. Het was 6 uur s avonds, tijd om heel hard te gaan regenen, en ik ging schuilen in een viaduct die helemaal vol was met politiemensen. Ik kon kiezen tussen door de hele harde regen gaan of het een half uur uithouden tussen de politiemannen. Ik gokte maar op het laatste. Dit wachten ging vervolgens over in een fotoshoot met mij als model want al snel verschenen de eerste mobieltjes om een foto te maken van mij. Na 5 minuten was ik het beu en besloot toch maar mezelf in de regen te wagen. Op het moment dat ik het viaduct uit wil lopen slaat de bliksem 10 meter van mij vandaan in in een lamp. Wat schrok ik me kapot zeg! De vonken vlogen van de lamp af, het was een ontzettend harde knal, en alles zag wit van het licht. Maar gelukkig, ik leef nog!

Maar nu we het toch over de mannen hebben. Mag ik jullie voorstellen aan mijn novio mexicano: Mario Martinez Sanchez! Echt een super leuke jongen die ik 3 weken geleden heb leren kennen. Sinds die dag is er geen dag voorbij gegaan dat we elkaar niet zagen.Hij is een 23-jarige architectuur student hier uit de stad.
Aan paps en mams: wees maar niet bang, ik ben niet van plan hier de rest van mijn leven te blijven, ik heb gewoon een super leuke tijd met hem en veel lol. En het is een ideale manier om de voor toeristen onbekende plekjes in de stad te ontdekken en het is goed voor mijn spaans natuurlijk as well.

Zo, dit was dan een klein fragmentje uit mijn leven met de mexicaanse mannen!