Horen, zien en zwijgen....

Nu onze bagage er is, kunnen we verder gaan touren. We vervolgen onze trip richting dode zee. Vergezeld door onze held Hassan natuurlijk!
Omringd door een prachtig heuvellandschap gaan we richting het westen van Jordanie.
Onderweg nemen we een tussenstop bij Mount Nebo. Vanaf hier zou de alombekende Mozes het beloofde land Israel hebben gezien. Beloofd of niet beloofd... niet alleen Mozes ziet het. Ook hele hordes toeristen die als troepen beesten achter elkaar door hun herder, van de ene naar de andere plek geleid worden. Een beetje jammer, maar zolang ik niet een van die rode petjesdragers ben, of iemand met een keykoord moet volgen, vind ik het allemaal prima. Zolang ze maar niet voor mn beeld gaan staan!

Na nog een ritje met de auto belanden we nu echt bij de dode zee. Een kalm water, niet te druk, uitzicht op het berglandschap van Israel. Een beetje dobberen, af en toe omdraaien, een lekker briesje, een fel brandend zonnetje, en wat met modder spelen. Dikke prima dus!
Tijd om verder te gaan! Via de bergen vervolgen we onze reis met als eindbestemming Petra. Alleen op de wereld! Urenlang rondrijden en nog geen handjevol voertuigen passeren. Het enige wat je hoort is het mooiste geluid op aarde: stilte. We kijken uit op een oneindig droog berglandschap. Onbeschrijfbaar mooi. Horen, zien en zwijgen....

Om 5.15 gaat de wekker. En dat tijdens je vakantie! Tijd om op te staan! Waarom zo vroeg? Omdat wij als eerste bij de 'hidden city' Petra willen zijn. Ik had verwacht dat meer mensen dit idee zouden hebben, maar eenmaal lopend door de grote kloof die de ingang van de stad vormt, blijken we zo goed als alleen te zijn.
Petra is een ontzettend oude stad, die ooit huisvesting gaf aan zo'n 30.000 inwoners. Maar de meeste mensen zullen het vooral herkennen als het decor van de film Indiana Jones. Petra is indrukwekkend... almachtig. Omdat we deze dag optimaal willen benutten wordt het tijd om nieuwe vrienden te maken: Achmed.
Achmed brengt ons naar de plekken waar veel mensen niet zo snel komen, die zelfs niet op de toeristenkaart staan. Uitputtende klimpartijen laten we aan de ezels over. Hoewel we zelf ook de nodige inspanning hebben geleverd.
Echt, ik had hele hoge verwachtingen van Petra. Maar die verwachtingen doen onder voor hoe fantastisch het hier echt is. Ik kan foto's en films laten zien, ik kan vertellen en beschrijven hoe geweldig het is. Maar ga vooral een keer zelf kijken! Mag ik dit als de grote 'must see' op aarde aanprijzen?

De avond na het bezoek aan Petra wordt er een om nooit te vergeten. Achmed mag ons wel, en nodigt ons uit bij zijn vriend Nowaf te gaan bbq-en. En waar woont Nowaf? In een grot! Jaja, je leest het goed! In een grot!
Zo'n fantastisch aanbod slaan we natuurlijk never nooit af. Geweldig toch?
Eenmaal aangekomen op deze verlaten plek gaat de gedachte door mn hoofd dat we deze mensen eigenlijk nauwelijks kennen, we in de middle of nowhere zijn. Verschillende rampscenarios gaan door mijn hoofd.
Maar goed... Als je niemand vertrouwd kom je nergens. Ik zet de waangedachte uit mijn hoofd, en bedenk me hoe gelukkig ik mag zijn hier te zijn. Don't worry, be happy!
Na een fantastische avond volgt helaas een helse nacht. Een echte anti-climax. Want zodra we weer netjes afgezet zijn bij het hotel, begint mijn maag salto's te maken. Een slapeloze nacht vol pijn en misselijkheid volgt, en zet zich de volgende dag gewoon voort. We zouden eigenlijk een 2 daagse woestijntocht gaan doen... ik stuur Johan op pad richting Wadi Rum, en besluit zelf een dagje uit te blijven zieken in het hotel. Je kan niet alles hebben...