De goden zijn met ons

Ondertussen al 2 weekjes spaans achter de rug en het gaat beter en beter, maar het wordt ook steeds moeilijker! Al die grammatica! Nog 2 weekjes en daarna begint het vrijwilligerswerk....

Maar hier een verslagje van mijn weer o zo actieve weekend:
Na een veel te lang durende taxirit kwam ik om 9 uur smorgens eindelijk bij het grote busstation van deze omgeving aan. De rit was feitelijk heel kort, niet meer dan 5 minuten. Maar 5 minuten duren heel lang als de chauffeur je liefdesliederen toezingt (Oh bonita dit, amor dat bla bla bla). Dus ik was blij toen ik van deze machosistische mexicaan verlost was! Vanaf het station pakte Mirjam, Betina (Zwitserland)en ik iets wat ergens op een bus lijkt naar het dorpje Mitla. Na een soort van rollercoasterrit kwamen we na 40 minuutjes reizen aan.
Wat valt er in Mitla te doen? Hier zijn ruïnes te bezichtigen. Voordat de Spanjaarden in Mexico kwamen was Mitla een van de belangrijkste Zapoteecse religieuse plaatsen. Kortom: hier werden om de haverklap mensen geofferd. Hoewel het niet super groot was allemaal was het wel erg indrukwekkend om te zien. In het plaatsje waren ook nauwelijks toeristen te vinden waardoor we op ons gemak van de rust en de omgeving konden genieten. Verder was in dit gehuchtje de van binnen meest lelijke kerk ever te vinden. Het leek wel een kermis daar! Alle beelden waren verlicht met van die afgrijselijke, verschillend, gekleurde kerstboomlampjes! En het leek wel op een uitverkoop, zo vol was de kerk opgesteld met alles wat maar naar een religieus voorwerp neigde!

Daarna vertrokken we met de bus eigenlijk weer richting huiswaarts toen het bord { Teotitlan de Valle) passeerde. We besloten op de gok uit te stappen en toen stonden we daar ineens in de zogenoemde middle of nowhere, totaal onvoorbereid, in de volle zon langs een uitgestorven weg! Gelukkig is er dan altijd nog de bijbel onder de reizigers: De lonely planet! Die wist ons te melden dat we moesten wachten tot er een taxi langskwam die ons naar het dorpje wilde brengen. Ok, fijn, op het heetste punt van de dag zonder schaduw in de buurt wanhopig hopen dat er een taxi langs zal komen. Gelukkig waren de goden ons gunstig gezind en waren we in 10 minuten weg van deze helse plek. De taxi bracht ons voor zo'n 35 eurocent naar het plaatsje Teotitlan.
Op het hoofdplein aangekomen bleek er een soort van festival gaande te zijn. Een mexicaanse jongen kwam naar mij toe om een praatje te maken (ja, ik zie er nu eenmaal niet bepaald mexicaans uit) en wist ons te vertellen dat we vandaag de 'dans van de veren' meemaakte, die maar 3 keer per jaar gehouden werd. Na wat heen en weer gepraat bleek deze jongeman de zoon te zijn van een traditionele weversfamilie en zo werden we uitgenodigd om eens een kijkje te komen nemen bij hun thuis. Teotitlan staat er in Mexico immers om bekend de beste kwaliteit handgemaakt weefmateriaal te leveren. We kwamen bij het huis van de familie aan en het was echt wat je noemt primitief! Zelfs het koken gebeurde buiten op het vuur! Vader, moeder en zoon lieten hun aandeel in het weefproces zien en ons uitproberen. Het was zo bijzonder hoe vriendelijk deze mensen waren en alle tijd voor ons namen!
Na de demonstratie zijn we nog door het dorpje gelopen, waar we heel de beestenboel tegen kwamen. Verder waren alle mensen zo'n beetje traditioneel gekleed. Pittoresk als het dorpje was, was er ook hier ontzettend veel armoede te vinden. Wat hierbij erg bizar was was dat er een kermis in dit gehucht plaatsvond die zeker 2 x zo groot was als de kermis in Raamsdonksveer, terwijl hier denk ik maar maximaal 200 mensen wonen. Een beetje vreemd dus!
Na een geweldige dag keerden we terug naar 'onze' stad Oaxaca om mijn cappuchino frio verslaving aan te vullen en na te genieten van weer een geweldig ondernemend weekend!