Op het hobbelpaard door de stof

Onze eerste grensovergang naar Argentinië is een makkie, voor we het weten staan we aan de andere kant van de Andes. Wederom met een prachtige omgeving op de achtergrond.
We rijden richting het Argentijnse San Martin de Los Andes om de ouders van Jorn op te pikken. Best onhandig als je 75% van de tijd geen mobiele verbinding hebt onderweg. Toch zien we de niet te missen camper waar zij Zuid Amerika mee aan het rond toeren zijn al van verre aankomen. Tijd om samen een stukje te rijden en te ervaren hoe Atte en Marijke een groot deel van het jaar beleven. Een levensstijl die ons ook best goed bevalt.

We zijn terecht gekomen in het Argentijnse ‘Lake district’. Via de route de los siete lagos, oftewel de 7 meren route, rijden we verder naar het zuiden. Onderweg treffen we een mooie kleine camping, waar we weer mooi kunnen parkeren waar we willen. We zijn immers wederom de enige… Uitzicht op een groot meer, bosrijke omgeving, besneeuwde bergtoppen… Wij komen de dag wel weer door.

Tot op heden zijn de weer goden ons goed gezind geweest. Blauwe lucht, fel brandend zonnetje, en s nachts worden we getrakteerd op de meest spectaculaire sterrenhemelen. Sterren die aan de Nederlandse lucht alleen zichtbaar zouden zijn als er een massale stroomstoring zou zijn. Best een goed idee een avondje de Nederlandse stekker eruit te trekken… gewoon, omdat het zo mooi is!
Bijna op het einde van de meren-route komen we nog door het vrij grote plaatsje Bariloche. Dat is even wennen, na alle dagen alleen op de camping gestaan te hebben. Zo veel mensen, verkeer, prikkels… Met de rust en de geluiden van de natuur ben je al snel goed bevriend blijkbaar.

Voor we op reis gaan verdiep ik me natuurlijk al in wat voor moois er te bezichtigen is en maak ik grofweg een plan. Het echt finetunen gebeurt pas onderweg natuurlijk. Zo pakken we voor we terug naar Chili gaan nog mooi het Alerces national park mee. Niet heel groot, niet super bijzonder. Maar wel die uitgestorven camping aan een meertje in de bergen. Nog even genieten van elke warme dag die we pakken kunnen! Hoe zuidelijker hoe kouder op het zuidelijk halfrond natuurlijk!

Tijd om weer naar Chili te gaan. Nu kan het echt werk beginnen: de Carretera Austral. Een weg waar aan begonnen is met de bouw in de jaren 80 onder het regime van Pinochet, om ook de meest afgelegen delen van het land met de rest te verbinden. Wel zo aardig. Tot onze grote verbazing stuiten we het eerste deel van deze ‘Ruta 7’ op een mooie, strakke, prachtige… asfaltweg! Dat hadden wij niet zien aankomen na al uren gehobbeld te hebben over de vele hobbelwegen met gravel. Een comfortabele verassing die van korte duur is. Het was ook te mooi om waar te zijn… En we hobbelen weer rustig verder….

Zaten we van de week nog heerlijk in de bikini/zwembroek aan een meertje, dat lijkt alweer heel lang geleden nu alle kleren die we mee gesjouwd hebben echt aangaan. Het is hier al goed in het voorjaar, maar qua weer een beetje alsof je in maart in Nederland op de camping staat. Als het zonnetje schijnt is het heerlijk warm uit de wind, dan wel… Gelukkig zijn ze er hier op berekend, op iedere camping staan houten hutjes op de plaatsen die je toch wat warm houden of in ieder geval tegen de wind beschermen. En anders kan er altijd nog een vuurtje gebouwd worden.

Zodra we in Puerto Rio Tranquilo aankomen is het gelukkig aangenamer. Met een geweldig uitzicht over het Carrera meer warmen we ons weer even op aan de zonnestralen. Ondanks dat we in deze regio al genoeg wind vangen, gaan we nog een boottochtje maken naar de Marmol Caves. Ik moet eerlijk toegeven dat het zo’n plekje is die stiekem mooier is op de foto’s dan in het echt. Maar het was in ieder geval een heerlijk rondje varen!

Via het Patagonia National Park gaan we door fantastische landschappen weer richting Argentinië. Ik denk dat we zeker 150 km hebben kunnen rijden zonder ook maar een andere auto tegen te komen. Bij de grensovergang moesten ze zelfs de deur van het slot halen. Voor even ‘alleen op de wereld’. Na heel wat uurtjes hobbelen heeft het stof zich wel door heel onze bus verspreid. Zelfs wanneer ik de ventilator even aan wil zetten weet ik er een stofwolk bruin zand uit te blazen, niks frisse lucht. We komen in ieder geval bij het laatste deel van onze bustrip: de Ruta 40 van Argentinië, het laatste stukje naar het Zuiden! Tot onze grote verassing weer te beginnen met een asfalt weg! Eens kijken hoe lang dat deze keer duurt….


Hopelijk lukt het uploaden van de foto's met deze zeer snelle internetverbinding....