De verloren gringos.....

De avond voordat we naar onze volgende bestemming Bocas del Toro doorreizen, is Johan even alleen op pad in onze toen nog verblijfplaats Boquete. Ik had netjes de adresomschrijving uitgeschreven, Johan was ondertussen al wat qua reizen gewend, dat moest toch helemaal goed komen zou je zeggen....
Johan zei om 22 uur weer thuis te zijn, en daar zou ik wel even op wachten. Half 11.... zo raar is het nog niet dat hij niet terug is, thuis is hij vaak ook te laat.... 11 uur.... een extra latijns-amerikaans half uurtje erbij gerekend.... half 12... De telefoon van Jasper gaat en hij krijgt een taxichauffeur aan de lijn; hij heeft net een op de weg springende en zwaaiende verdwaalde gringo opgepikt, die niet weet waar hij is, of waar hij naar toe moet. Ook voor de chauffeur is het adres niet bekend. Deze verdwaalde gringo is natuurlijk onze amigo broeder Johannes, die uiteindelijk weer terecht kwam zodat ik met een gerust hart kon gaan slapen, voordat de reis de volgende ochtend verder zal gaan naar het Carribische Bocas del Toro.

Op dinsdagmiddag komen we dan op het door velen bejubelde eilandenarchipel Bocas del Toro aan. Hier zou het dan allemaal moeten gebeuren.... Bocas is echt een compleet ander stukje Panama, hier hangt meer een jamaica-vibe, en het is duidelijk toeristischer. Gebruinde atletische lichamen, piercings en tattoos zijn hier duidelijk in de mode. Wat voor een niet onaantrekkelijk uitzicht zorgt. Erg vervelend allemaal ;). Hmm..... dus zo ziet het paradijs eruit? Geen 7 maagden voor mij, maar een eilandengroep vol met surfdudes! Ik leef toch nog wel? Ben ik aan het dromen? Johan, knijp eens in mijn arm! Naast een bekende surfspot is Bocas tegelijkertijd een goede gelegenheid om flink te gaan feesten. Het woord positieve discriminatie moet hier uitgevonden zijn, want er is altijd wel ergens een ladienight, waar je als vrouw zijnde gratis mag drinken!

We verblijven op aanraden van betrouwbare bronnen in hostel Aqualounge, wat op woensdag en zaterdag de partyspot van de week is. Weer een mooi avondje gratis drinken voor ons ladies! Ik had al gehoord over deze beruchte feestjes, die zijn naam zeker waar gemaakt hebben. What happens in Bocas, stays in Bocas ;)......

Na een van deze partys ga ik voor de afterparty nog even gezellig mee naar het hoofdeiland aan de overkant, Isla Colon. Na de avond mooi afgesloten te hebben denk ik binnen een kwartiertje weer lekker in mijn eigen bedje te liggen, maar dat zit er niet in helaas.... Ik start de zoektocht naar een bootje die mij terug kan brengen, maar hoe makkelijk de avond daarvoor een bootje kon regelen, zo lang ben ik nu aan het zoeken. Hoe laat zou het eigenlijk zijn dan? Een andere steiger dan maar.... en nog een andere.... Is er dan helemaal nergens een boot te vinden? En hoe laat gaan ze dan wel weer varen? Damn, wat heb ik een dorst! En met mijn natte bikini van een spontane duik in het water is het best wel frisjes. Patries, wat heb je het weer heerlijk voor elkaar! Daar lig ik dan op een houten bankje. Het enige wat ik kan doen is mezelf vooral heel hard uitlachen, en hopen dat de boten snel weer gaan varen!

Johan is ondertussen in voor een nieuw avontuur, ik zou hier nog wekenlang kunnen vertoeven. Daarom gaan onze wegen even uit elkaar. Johan vertrekt alvast naar de jungle, ik stel het afscheid nemen van mijn geliefde Bocas del Toro nog even uit. De dag dat Johan vertrekt is na een periode met veel regenbuien juist een schitterende dag. De zon stopt maar niet met schijnen, en ik kan mooi bijkomen van de afgelopen nacht. Een paar gasten die ik ken, vragen of ik zin heb om met hun bootje mee de zee op te gaan om te gaan zeevissen, en natuurlijk ga ik mee! Alles ziet er prima uit, die mannen zijn ervaren, dus er kan niks misgaan zou je zeggen....
We varen de oceaan op, wat echt ontzettend gaaf is door alle gigantische golven waar we overheen gaan. Ik krijg mijn eerste vaarles aangeboden, en kan zo alle golven zelfstandig trotseren wat een enorme kick geeft. Na een tijd rondgevaren te hebben, en nog geen vis aan de haak geslagen te hebben, wordt het tijd om terug te keren naar het hostel voordat het straks donker wordt. We varen redelijk dicht langs de kust om alle surfkunsten in de breaks te kunnen bewonderen. We varen op het gemak, zetten een muziekje op, genieten van de zon, en drinken een koud biertje. En dan.....plots slaat de motor af... en we krijgen hem niet meer aan de praat! Onze capitino blijkt de inhoud van zijn benzinetank verkeerd ingeschat te hebben, en nu zitten we zonder! En nu? We zitten dicht op het punt waar de golf breekt. Wij zouden het wel met behulp van de surfboards die we bij hebben kunnen redden met gemak, maar als het bootje zou crashen zou een beetje zonde zijn... Gelukkig zit ik met sterke mannen aan boord die de boot wat verder op zee weten te zwemmen, zodat we in ieder geval niet in de break terecht komen, en nog genoeg afstand overhebben het anker uit te gooien. We liggen nu in ieder geval veilig vast, nu nog benzine! Ik vind het allemaal erg hilarisch vooral!
Er komen genoeg bootjes voorbij die ons zouden kunnen helpen, maar als wij roepend en zwaaiend op het dek staan krijgen we van iedereen een vriendelijke glimlach en een zwaai terug... dat schiet niet op! Gelukkig is er iemand van het hostel vlak bij ons aan het surfen, en weet hij wel een handje hulp voor ons te regelen. En zo worden we veilig terug gesleept, terwijl onze capitono zich vooral schaamd voor deze blunder.

Nadat onze wegen 1,5 dag gescheiden zijn geweest, vinden we elkaar weer terug in het Foruna regenwoud, de enige plek waar een hostel midden in de jungle gelegen is. Mijn hart zegt dat ik vooral in Bocas moet blijven nog, maar mijn reizigersverstand zegt dat ik na een week op dezelfde plek geweest te zijn toch echt iets nieuws moet gaan ontdekken! Bij mijn vertrek word ik nog een keer,geheel in Bocas-stijl, op mijn laatste tropische regenbui getrakteerd. Nog even uitstellen, een knuffel hier, een kus daar, en toen was ik echt weg!
Het lost&found hostel waar we elkaar weer ontmoeten, is echt eco-toerisme ten top. Recyclen, zuinig zijn, en zo veel mogelijk aan de natuur geven zijn hier de prioriteiten. Een groot deel van de gast bestaat dan ook uit alternatieve hippies, de rest komt gewoon voor het avontuur. Dit hostel ligt in een groot natuurpark, en het wordt dus weer tijd om op een hikingtocht te gaan! Onder leiding van capitino Johannes Bandera, gevolgd door mij en de Chileen Pablo. We klimmen er weer op los, gaan door de blurrie, en komen nog een gigantische tarantula tegen. We volgen een route die ons naar de rivier leidt. Er staat een bordje dat hier de river-crossing is. Dat lijkt me duidelijk! Maar welke rotsen mogen we daarvoor gaan gebruiken dan?
Johan gaat als eerste op verkenning, en haalt al snel natte schoenen binnen. Pablo en ik kijken vooral mooi vanaf een afstandje toe en besluiten dat gewoon door de rivier gaan de enige oplossing is. Een erg sexy rivercrossing gaat het worden, want het water staat hoog deze tijd van het jaar. Dus: broek uit! Daar staan we dan, 3 reizigers in de middle of nowhere in hun ondergoed, zich een weg te banen door een ijskoude rivier! Brrrr! Ik ben duidelijk niet meer bij de Carribische zee! Eenmaal aan de overkant blijkt het pad na 5 minuten dood te lopen. Nice! Terug het koude water in dus! Op de terugweg komen we bij een splitsing. Pablo en ik besluiten het bekende pad terug te nemen, wij hebben de conclusie gemaakt toch meer in de categorie strandmens te vallen. Onze avonturier Johan gaat voor het onbekende pad richting het hostel. 3 kwartier later komt Johannes dan aan, uitgeput en doorweekt na blijkbaar de zwaartst route gepakt te hebben onder het genot van een tropisch regenbuitje! Nee, laat mij dan maar lekker droog een potje tafelvoetballen!

Nu, vandaag, is onze laatste dag officieel ingegaan. We zijn weer terug op onze thuisbasis: Mammalena hostel. Hier hebben we nog een piraten-uitstapje naar het carribische kustplaatsje Portobelo gemaakt. Een verplicht bezoekje aan de sluizen van het Panama-kanaal. En we bezoeken nog de casino’s, die hier 24/7 doordraaien. Nog even de stad in ons opnemen, een broodje halen bij onze favoriete broodjeszaak, nog een keer discussieren over het betalen van een dollar meer of minder met de taxichauffeur. En dan komt ons Panama-sprookje aan zijn eind.....