En de wereld draait ondertussen rustig door.....
Door: Patricia
Blijf op de hoogte en volg Patricia
09 Juli 2009 | Panama, Panama-stad
Na een paar dagen ons prima vermaakt te hebben in Panama-city, wordt het toch tijd om echt op pad te gaan. Om 5 uur ‘s ochtends staat een 4x4 jeep voor de deur die het begin is van een tocht om nooit meer te vergeten. We vertrekken richting de Caribische kust met nog drie Nederlandse meiden (hoe kan het ook anders?). De enige weg naar onze eindbestemming Carti is een niet zo heel veel gebruikte weg, en al snel wordt de kwaliteit van dit pad minder en de omgeving wilder. En dan begint het spektakel: een kilometerslang plezier van gaten in de weg, moddergeulen, en flinke heuvels op en af. Welcome to the jungle baby! Met mijn Twingo had ik na nog niet eens een kwart van deze rit de ANWB al kunnen bellen! Plots wordt onze weg gescheiden door een rivier… Hier gaan we toch niet serieus doorheen rijden?! Maar oh, jawel hoor…. Daar gaan we met wielen en al onder water!
Na deze rit, die op zichzelf al de moeite waard is, komen we aan op een waar tropisch paradijsje. Oneindige stranden, liggend aan ruig junglegebied en mangroves. Bij het eerste contact met het zand ontdek ik wel gelijk een minpuntje: mijn benen waren al aardig lek gestoken door de muggen, en nu wordt de aanval geopend door een legioen zandvlooien. Aaaaah! Jeuk, jeuk, jeuk, pats, boem, dood! Ik ben in mijn eentje weerloos tegen dit onverwachts gevecht, en de DEET werkt zoals altijd ook totaal niet mee. Gelukkig is de aanval slechts kort (hoewel wel krachtig), en begint de wapenstilstand zodra we op het eerste eiland gearriveerd zijn.
San Blas is een eilanden archipel met zo’n 400 eilanden, stuk voor stuk tropische wonderparadijsjes. Alles waar ik zo van hou valt op dit hemelse stukje aarde bij elkaar. Een luxe resort is het alleen niet. Een aantal nachten brengen we door bij de Kuna-indianen, die ondanks het kleine aantal toeristen de commerciële wereld uitermate goed snappen; echt alles hier heeft zijn eigen prijsje. De Kuna’s hebben sinds 1925 eigen rechten op dit gebied, en hun eigen systeem van regels en wetten. Echt fantastisch dat er nog regeringen zijn die wel aan hun traditionele bevolking denken. Op een van de eilanden, Carti, slapen we in ons eigen rieten hutje, met een bed die de naam bed zeker niet waard is. Deze dagen worden een afvalkuur op water, kokosnootmelk en droge rijst. De wc is een houten bouwsel met een gat boven de zee, ik vraag me af waarom er zoveel vissen nou precies daar gaan zwemmen? De douche.... die is er niet; dus je pakt een emmer water en een bakje, en maakt er iets leuks van! Een paar dagen gaan voorbij zoals het in Expeditie Robinson ongeveer zal zijn. De felle zon wordt afgewisseld met tropische buien. Heerlijk genieten van de back to basics!
Johan en ik besluiten een dagje het indianenleven te ontvluchten en ons naar een van de eilandjes te begeven: Isla del diablo. Heerlijk om de rest van de mensen uit te zwaaien wanneer ze weer terug naar het kamp gaan, en we hier zo goed als alleen achter kunnen blijven voor de ultieme Robinson experience. Welkom op ons eiland! Ondanks dat we echt niks te doen hebben vliegt de tijd voorbij en is het fantastisch om op een verlaten stukje aarde te zijn. Geen wereldproblemen, geen oorlogen, kredietcrisis, het bestaat voor ons gewoon allemaal niet! We duiken onze hangmatjes in, wat al een activiteit op zich werd, en genieten van de rust.
Als ik de volgende ochtend wakker word en het op ons tropische strandje licht zie worden, had ik nooit kunnen denken dat dit de meest bizarre dag van mijn leven zou worden. Eenmaal terug in het Kuna-dorp is het namelijk tijd voor een grande fiësta; een meisje is voor het eerst ongesteld geworden en dat moet natuurlijk uitgebreid gevierd worden! Het feest begint om 1 uur ’ s middags en de mannen en vrouwen worden nu gescheiden in de community-hut. Feitje vooraf is dat het alleen bij speciale gelegenheden toegestaan is te drinken, en hier vandaag dus rijkelijk gebruikt van wordt gemaakt. Ik ben blij dat we ons als toeristen tussen deze indigenas mogen begeven en deze speciale gelegenheid mee mogen maken. We beginnen met een rondje van de eigen gebrouwde traditionele drank, die een beetje smaakt als erg sterke wijn. Als toeristen moeten we het met wat slokjes doen, de plaatselijke mensen krijgen 3 maal een soepkom vol, die in een keer naar binnen gegoten moet worden, afgesloten met een grote rochel op de grond. Vanaf nu (14.00) gaat er cultureel verantwoord rum gedronken worden tot het meisje de ruimte betreedt. Ook wij worden rijkelijk bedeeld met dit gezamelijk zuipfestijn. Welcome to the Carribean! Wanneer ik hoor dat het meisje pas om 20.00 uur zal verschijnen neem ik toch af en toe een break uit het vrouwelijke samenzijn. Johan drinkt ondertussen buiten lekker biertjes met wat locale mannen en wordt hier tot kuna Mati duma benoemd (grote man). Ik krijg een bijnaam in de trant van Mami Suta (blonde vrouw). Ik begeef me weer terug tussen de ondertussen erg dronken indianenvrouwen die rondjes springen als een gek, wedstrijdjes lijken te houden wie het valste kattengejank kan uitbrengen, en allemaal een plastic tas vol met sigaretten bij hebben en dus aan het roken als gekken zijn. Wat vooral erg bizar is zijn het grote aantal travestieten. Over heel de wereld zijn er zo veel plekker waar gays niet geaccepteerd worden, en in een indianencultuur als deze in de middle of nowhere gewoon wel!
Iedereen is steeds lammer, veel mensen zijn al naar huis gedragen, ,anderen liggen in een hoekje te slapen en dan mag het dansspektakel met de jongedame waar dit allemaal om zou moeten draaien beginnnen! Als het eenmaal start valt het dansen op zich zwaar tegen, meer dan een paar kinderen die rondjes rennen en stampvoeten is het niet. Hebben we hier urenlang voor moeten drinken?Als ik zo om me heen kijk naar een omgeving die ik nog steeds niet kan bevatten snap ik steeds beter waarom hier geen foto’s van gemaakt mogen worden. Heel veel indrukken komen op ons af. Johan en ik begeven ons naar buiten waar wat mensen op een pleintje lekker Merengue aan het dansen zijn, en we schudden met onze heupen tot de laatste deuntjes uit de boxen klinken.....
Na deze rit, die op zichzelf al de moeite waard is, komen we aan op een waar tropisch paradijsje. Oneindige stranden, liggend aan ruig junglegebied en mangroves. Bij het eerste contact met het zand ontdek ik wel gelijk een minpuntje: mijn benen waren al aardig lek gestoken door de muggen, en nu wordt de aanval geopend door een legioen zandvlooien. Aaaaah! Jeuk, jeuk, jeuk, pats, boem, dood! Ik ben in mijn eentje weerloos tegen dit onverwachts gevecht, en de DEET werkt zoals altijd ook totaal niet mee. Gelukkig is de aanval slechts kort (hoewel wel krachtig), en begint de wapenstilstand zodra we op het eerste eiland gearriveerd zijn.
San Blas is een eilanden archipel met zo’n 400 eilanden, stuk voor stuk tropische wonderparadijsjes. Alles waar ik zo van hou valt op dit hemelse stukje aarde bij elkaar. Een luxe resort is het alleen niet. Een aantal nachten brengen we door bij de Kuna-indianen, die ondanks het kleine aantal toeristen de commerciële wereld uitermate goed snappen; echt alles hier heeft zijn eigen prijsje. De Kuna’s hebben sinds 1925 eigen rechten op dit gebied, en hun eigen systeem van regels en wetten. Echt fantastisch dat er nog regeringen zijn die wel aan hun traditionele bevolking denken. Op een van de eilanden, Carti, slapen we in ons eigen rieten hutje, met een bed die de naam bed zeker niet waard is. Deze dagen worden een afvalkuur op water, kokosnootmelk en droge rijst. De wc is een houten bouwsel met een gat boven de zee, ik vraag me af waarom er zoveel vissen nou precies daar gaan zwemmen? De douche.... die is er niet; dus je pakt een emmer water en een bakje, en maakt er iets leuks van! Een paar dagen gaan voorbij zoals het in Expeditie Robinson ongeveer zal zijn. De felle zon wordt afgewisseld met tropische buien. Heerlijk genieten van de back to basics!
Johan en ik besluiten een dagje het indianenleven te ontvluchten en ons naar een van de eilandjes te begeven: Isla del diablo. Heerlijk om de rest van de mensen uit te zwaaien wanneer ze weer terug naar het kamp gaan, en we hier zo goed als alleen achter kunnen blijven voor de ultieme Robinson experience. Welkom op ons eiland! Ondanks dat we echt niks te doen hebben vliegt de tijd voorbij en is het fantastisch om op een verlaten stukje aarde te zijn. Geen wereldproblemen, geen oorlogen, kredietcrisis, het bestaat voor ons gewoon allemaal niet! We duiken onze hangmatjes in, wat al een activiteit op zich werd, en genieten van de rust.
Als ik de volgende ochtend wakker word en het op ons tropische strandje licht zie worden, had ik nooit kunnen denken dat dit de meest bizarre dag van mijn leven zou worden. Eenmaal terug in het Kuna-dorp is het namelijk tijd voor een grande fiësta; een meisje is voor het eerst ongesteld geworden en dat moet natuurlijk uitgebreid gevierd worden! Het feest begint om 1 uur ’ s middags en de mannen en vrouwen worden nu gescheiden in de community-hut. Feitje vooraf is dat het alleen bij speciale gelegenheden toegestaan is te drinken, en hier vandaag dus rijkelijk gebruikt van wordt gemaakt. Ik ben blij dat we ons als toeristen tussen deze indigenas mogen begeven en deze speciale gelegenheid mee mogen maken. We beginnen met een rondje van de eigen gebrouwde traditionele drank, die een beetje smaakt als erg sterke wijn. Als toeristen moeten we het met wat slokjes doen, de plaatselijke mensen krijgen 3 maal een soepkom vol, die in een keer naar binnen gegoten moet worden, afgesloten met een grote rochel op de grond. Vanaf nu (14.00) gaat er cultureel verantwoord rum gedronken worden tot het meisje de ruimte betreedt. Ook wij worden rijkelijk bedeeld met dit gezamelijk zuipfestijn. Welcome to the Carribean! Wanneer ik hoor dat het meisje pas om 20.00 uur zal verschijnen neem ik toch af en toe een break uit het vrouwelijke samenzijn. Johan drinkt ondertussen buiten lekker biertjes met wat locale mannen en wordt hier tot kuna Mati duma benoemd (grote man). Ik krijg een bijnaam in de trant van Mami Suta (blonde vrouw). Ik begeef me weer terug tussen de ondertussen erg dronken indianenvrouwen die rondjes springen als een gek, wedstrijdjes lijken te houden wie het valste kattengejank kan uitbrengen, en allemaal een plastic tas vol met sigaretten bij hebben en dus aan het roken als gekken zijn. Wat vooral erg bizar is zijn het grote aantal travestieten. Over heel de wereld zijn er zo veel plekker waar gays niet geaccepteerd worden, en in een indianencultuur als deze in de middle of nowhere gewoon wel!
Iedereen is steeds lammer, veel mensen zijn al naar huis gedragen, ,anderen liggen in een hoekje te slapen en dan mag het dansspektakel met de jongedame waar dit allemaal om zou moeten draaien beginnnen! Als het eenmaal start valt het dansen op zich zwaar tegen, meer dan een paar kinderen die rondjes rennen en stampvoeten is het niet. Hebben we hier urenlang voor moeten drinken?Als ik zo om me heen kijk naar een omgeving die ik nog steeds niet kan bevatten snap ik steeds beter waarom hier geen foto’s van gemaakt mogen worden. Heel veel indrukken komen op ons af. Johan en ik begeven ons naar buiten waar wat mensen op een pleintje lekker Merengue aan het dansen zijn, en we schudden met onze heupen tot de laatste deuntjes uit de boxen klinken.....
-
09 Juli 2009 - 21:57
Gerda:
Hoi Patricia,
we zijn blij dat we zo mee kunnen genieten. we zien aan jullie dat het geweldig is. Je hebt groot gelijk, probeer alle ellende even te vergeten en geniet van het paradijs. leuke foto's van bounty eiland. gr gerda -
09 Juli 2009 - 22:54
Femke:
Chica!
Welcome to the Carribean! Wat leuk leuk, als ik het goed begrijp zijn we dus bijna binnen een steenworp afstand van elkaar nu ;P. Wat een fantastische plaatjes en verhalen weer, wauw! Ik bevind me over een paar daagjes weer gewoon op Hollandse bodem :(.
Tot snel! Kus -
09 Juli 2009 - 23:10
Martini Baby:
wauw, wat heerlijk!!! genieten wordt zo wel heel makkelijk aangezien ik dat al doe tijdens het lezen van je verslag. Heel veel hollands kusjes!!! -
10 Juli 2009 - 09:10
Kim:
zoals altijd heeeerlijk om te lezen! ga lekker door met genieten en blijf vooral delen met ons :)!
Liefs xx -
10 Juli 2009 - 11:38
Lisanne:
Hey,
Ik ben zo jaloers, aangezien het hier in Nederland 15 graden is en het kei hard regend!! Die foto's horen in een reiscataloges en zijn plaatjes waar je alleen maar van durft te dromen ooit in het echt te kunnen zien.. echt nog super veel plezier daar en maak voorasl nog veel van die mooie plaatjes..
Xx -
10 Juli 2009 - 20:16
Jeanette:
hoi patricia,
wat leuk om mee te kunnen genieten van alles wat je beleefd, het is net of ik het zelf mee maak, maar de realiteit is hard want hier is het vandaag herfstachtig en niet subtropisch dus geniet er maar extra van.
heel veel groetjes vanuit wernhout. -
11 Juli 2009 - 10:18
Petra:
Hoi Patries en Johan,
Zo te lezen hebben jullie het zoals gewoonlijk weer heel erg naar jullie zijn. Het is altijd heel leuk om je stukjes te lezen!!!
Geniet nog maar lekker,
groetjes Petra en de rest -
12 Juli 2009 - 18:04
Renza:
Hee Patricia
zoals altijd geweldig om te lezen. Aan die foto's te zien een waar paradijs op aarde. Geniet er samen van! en tot het volgend verslag!
Kus -
13 Juli 2009 - 17:01
Jet:
wooow superfoto's! Geniet ervan. Tot snel!
X Jet -
13 Juli 2009 - 19:08
A Visschedijk.:
Met veel plezier je reisverslag gelezen.Dat zal weer wennen zijn als je terugkomt.Maar goed om zoiets mee te maken.Profiteer maar flink van je laatste dagen.Heel veel liefs van Oma en tot ziens.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
