Heersers van het luchtruim

Van Huacachina reizen we door naar Nasca. In Nasca zijn twee dingen van belang: een stralend blauwe lucht en een stoeltje vrij in de vliegtuigjes. Op goed geluk gingen wij er voor een paar uurtjes naar toe. Wat valt er te zien dan? De Nasca-lines! Op een dieet van coca-cola en kaakjes bereiden we ons voor op een vlucht in een 4-persoons vliegtuigje. Alhoewel ik het niet zo op dit formaat vliegtuigjes heb, leek de vlucht reuze mee te gaan vallen.... Totdat de ene scherpe en diepe bocht na de andere kwam om de in de woestijn getekende afbeeldingen te kunnen bezichtigen. Hoe deze afbeelden daar komen weet niemand, maar er zijn verschillende theorieën over. Van aliens tot inkas, iedereen kan de dader zijn.
Ik heb tijdens de vlucht redelijk stand kunnen houden tegen de misselijkheid, maar de laatste 2 figuren was ik me meer op mezelf aan het concentreren dan op de figuren. Adem in.... Adem uit.... Adem in.... Houd alles binnen.. Ondanks dat het eind wat beroerd was, was het een fantastische ervaring!

Van Nasca gaat de trip verder naar het plaatsje Arequipa. Arequipa voelt voor mij als een ware thuiskomst. Waarom? Omdat Arequipa echt sprekend op het voor mij o zo vertrouwde Oaxaca in Mexico lijkt. Het zorgt voor een soort deja-vu, het voelt hier zo bekend dat ik bijna zou vergeten dat ik hier voor het eerst ben. De stad is omringt door vulkanen, met als bekendste de El Misti, die nog steeds actief is. Wanneer er weer een uitbarsting gaat komen is onbekend, over 2 minuten... over 2 weken... over 200 jaar. Alles kan!

Vanuit Arequipa trekken we vervolgens door de Andes in richting het dorpje Chivay. Van onze gids krijgen we een fantastisch advies: vooral heel veel chocolade eten om hoogteziekte proberen te voorkomen. Hmmm... klinkt goed! Vulkanen als El Misti, die als een stil gevaar waken over de stad Arequipa, gaan we nu vanaf heel andere hoogte aanschouwen. We gaan namelijk zelf 4800 meter de bergen in. En dat is niet niks voor ons Nederlanders met als hoogste ´berg´ de St.Pietersberg te Limburg. Gewapend met blokken chocolade, zakken vol plaatselijke coca-snoepjes en met genoeg water gaan we de stijd tegen de hoogteziekte aan! Veni, vedi, veci! De hoogte in betekend ook de kou in, op de hoogste punten ligt zelfs ijs. Het lijkt nu alsof we nergens last van hadden in de bergen, dat alles vlotjes ging... het tegendeel is waar! Need oxygen! Van vlotte Hollandse blonde verander je in een uitgeput, hijgend wezen. Lopen voelt als sprinten, en een trapje lijkt een steile wand! Van niets raak je buiten adem, heel appart!
Het einde ons eerste dagje bergen sluiten we daarom af met bijkomen in de plaatselijke ´hotsprings´. Persoonlijk vind ik het meer op een zwembad lijken, maar het water is heerlijk warm, so who cares!

Dan loop ik de man van mijn dromen tegen het lijf. Eén blik is genoeg: ik ben de jouwe, jij bent de mijne! Ik verdwaal in zijn donkere bos krullen. Ik zie de oceaan wanneer ik in zijn ogen kijk. Ik voel zijn warme handen over mijn ietwat gespannen lichaam gaan... Oeh.. dat kietelt! Een zwoele muziek klinkt uit de speakers. Alles lijkt perfect! Voor even lijkt de tijd stil te staan. Jij en ik, en niemand anders. Spreken is zilver, zwijgen is goud, woorden hebben wij niet nodig. En zo heb ik dus voor een paar euries een heerlijke massage gehad van de peruaanse masseur. Spannender dan dat kan ik het niet maken!

De volgende dag gaan we de Colca Canyon verkennen. Een canyon van zo´n 4800 meter diep. Een ruig en onbewoond landschap reist op! Nou ja.... onbewoond.... De Condors heersen hier. Deze vogels zijn met hun 1,5 meter hoogte, en vleugels met een spanwijdte van zo´n 3 meter de heersers van de canyon. Erg indrukwekkend om zo 1...2...3...4... wel een stuk of 15 Condors voorbij te zien razen. Fantastisch! Indrukwekkend! Hier had je bij moeten zijn....!