Het feest dat Cusco heet!

Cusco is het hart van de ooit zo machtige inka-beschaving. Ook nu is het nog een belangrijke culturele stad, ook wel de archeologische hoofdstad van Zuid-Amerika genoemd. Cusco barst van de koloniale gebouwen, kathedralen, kerken en musea. Een waar paradijs dus voor iedere cultuurfreak……..Niets voor mij dus. Ik heb al genoeg kerken gezien in mijn leven wat mij betreft, en de meeste musea heb ik het geduld niet voor. Geef mij maar de andere kant van Cusco; de levendige en bruisende! Ik geniet van de stad, wandel door de pittoreske straatjes en zit lekker op een bankje. Meer heb ik niet nodig!

Mijn stapgewoontes heb ik niet in ons mooi Breda laten liggen, maar stiekem meegenomen diep onder in mijn backpack. En Cusco wordt de plek waar ze uitgevoerd gaan worden, en goed ook! Want na al zeker 2 weken niet gestapt te hebben staat mijn stapmood op springen! En met drankjes als ´sancre del diablo´ (duivelsbloed) is succes gegarandeerd! Van een redelijk druk reisprogramma dus over naar het chillen in Cusco.

Hoewel we eigenlijk niet meer dan twee dagen in Cusco zouden blijven heeft het lot anders bepaald. Vanaf het moment dat we in Cusco arriveerden zijn we totaal planning vrij, en weten we alleen dat we 20 augustus ons vliegtuig in Quito moeten halen. Zo was er dus de ruimte voor spontane ideeën; Bolivia genaamd. Waarom daar niet een weekje rondneuzen als we toch in de buurt zijn?

De bustickets waren gekocht, de backpacks stonden ingepakt, we waren er helemaal klaar voor om te gaan! Op één probleempje na..... Renate´s voet was wel erg gaan opzwellen. Hmmm.... wat zou dat kunnen zijn? In ieder geval leek het ons verstandiger om in plaats van naar het nog armere Bolivia te gaan, een bezoekje langs te medische kliniek in Cusco te brengen. Eenmaal daar werden we wonderbaarlijk snel geholpen, daar kunnen ze in Nederland nog wat van leren. Toen ik de arts de woorden infectie en antibiotica hoorde zeggen wist ik het al....oi, oi, oi.... dit wordt een infuusje en dus een opname voor mijn reismattie. Voor uiteindelijk 2 dagen worden onze wegen gescheiden. Buiten het feit dat je liever niet in een ziekenhuis wil liggen, wil je dit al helemaal NIET in Peru! Geluk bij een ongeluk is dat Renate in een kliniek lag die echt vele malen luxer is dan een gemiddeld Nederlands ziekenhuis.

Renate is heel handig met het spaans spreken. En nu moest ik het dus zonder haar gaan redden. Oja.... shit. Eenmaal alleen moet ik dus zelf mijn Spaanse trukendoos uit de kast toveren. En hoe kan je het Spaans beter ophalen dan op een bankje te gaan zitten?
Want eenmaal alleen ben ik weer dat blonde meisje in Zuid-Amerika; slachtoffer van iedere man.
Hoe ziet een gemiddelde dag op een bankje zitten in Cusco er voor mij uit? Visualiseer: Het zonnetje lacht, de lucht is blauw, ik bevind me op het hoofdpleind van de stad Cusco, omringt door koloniale gebouwen en zit heerlijk een swingend salsa muziekje te luisteren op een willekeurig bankje. Klinkt goed, isn´t it?
Voor 2 minuten gaat dat goed..... Meneer 1, type gladde Peruaan, komt naast me zitten en begint tegen me te praten. ´Hoor ik soms iets?´ Ik doe net of ik het niet door heb, sluit mijn ogen, en probeer van mijn muziekje te genieten. Meneer 1 geeft het op en gaat weg, mooi! 5 minuten later is het weer zo ver.... Meneer 2 is in aantocht, lucky me! Meneer 2 is denk ik zo´n 80 jaar jong, eenzaam, en erg op zoek naar iemand om zijn verhaal aan kwijt te kunnen. Meneer 2 begint zijn verhaal over een autobus die hij naar beneden heeft zien crashen ooit. ´Fijn!´ Vooral de special effects maken zijn verhaal compleet. Als Meneer 2 zijn verhaal ondertussen al 3 keer heeft herhaald, begin ik me toch af te vragen of ik niet met een pg-patiëntje, type alzheimer, te maken heb. Ondertussen komt er ook nog een Japanner op het al redelijk krappe bankje zitten om het spectakel compleet te maken. Onze Meneer Jap vraagt of ik Holandesa ben. Goed gegokt amigo, je mag door voor de wasmachine! Meneer Jap blijkt ook een talenknobbel te hebben van hier tot Tokyo, want hij blijkt ook nog eens een aardig woordje Nederlands te spreken. Bof ik even! De rust die ik aan het begin van de middag zocht lijkt er niet in te zitten hier, helaas.....

Gelukkig hebben we in Cusco wel veel erg leuke mensen leren kennen. Cusco is toch een beetje de stad waar alle jongeren blijven hangen omdat je hier simpelweg fantastisch kan stappen! En zo zal ik dé culturele hoofdstad van Zuid-Amerika, toch vooral blijven herinneren aan zijn mooie lange nachten! Lang leve de lol!