Home sweet home?

Eigenlijk zou ik vooral nog een oneindig uitzicht op mijn terugweg naar het koude Nederland willen hebben. Helaas zijn er toch een aantal rationele factoren die het maken dat er weer oostwaarts gevlogen zal moeten worden. Het is een heel raar gevoel, maar deze trip heeft ervoor gezorgd dat ik echt het idee heb de afgelopen wintermaanden overgeslagen te hebben. Heerlijk! Zon, zee, strand: Asi es la vida, toch? De kans is vrij aanwezig dat ik van overwinteren toch maar een traditie moet gaan maken. Het niveau van op en top relaxedheid is bereikt, zelfs met een vooruitzicht van dagenlang niks doen komt het woord verveling niet eens in me op. Terwijl ik in Nederland na 2 vrije dagen niks doen vooral naar dingen op zoek ga die ik wel kan doen in het kader van 'bezig zijn en je tijd efficient besteden', is die levenstijl gelukkig weer even uit me weggewist. Een soort van Rehab-effect. In ieder geval, San Jose moet toch weer bereikt worden om uberhaupt in een vliegtuig terecht te komen. Dus de 'drink met de billen bloot melk uit een kokosnoot'- mentaliteit daar moet ik me even overheen gaan zetten.

Ik besluit toch nog een actieve indruk, buiten het nachtleven, in Panama achter te laten en een flinke fietstocht te ondernemen. Er schijnt een mooi strand aan de andere kant van het eiland te zijn, Boca del Drago, zo'n 15 km buiten het stadje. Dat moet toch goed te doen zijn? Wat ze er niet bijvertellen is dat het heuvel op-en-af is, op een niet al te beste weg. Een pittige onderneming dus in de brandende zon op een zogenaamde beachbike. Gelukkig was ik hier al wel enigzins op voorbereid met genoeg drinken en eten bij de hand. Halverwege weet mijn ketting er nog af te vliegen, maar voor een Nederlander mag dat geen probleem zijn natuurlijk! En zo fiets ik, met mijn handen vol smeer, de rit uit. De terugweg weer mezelf met een zware fietstocht vermaken gaat me toch iets te ver en ik spring achter in een pick-up. Take it easy!

Na een aantal dagen psychologische voorbereiding is het tijd om mijn eilandje, Isla Carenero, weer voor even los te laten, 10 dagen later en 134 zandvlooibeten verder (als ik geen telfout gemaakt heb). Even lijkt het er nog op dat ik Bocas niet eens kan verlaten. De stroom laat het de laatste dagen erg afweten, en zo ook de ATM (flappentap). En zonder geld kom je niet zo ver. Ik heb altijd wat cash achter de hand, maar nooit genoeg om een hostel te betalen. Uiteindelijk wordt alles weer gefixt, heb ik weer een goedgevulde portemonnee, en zet ik mijn verstand op nul en ga. Een knuffel, een kus, wat traantjes wegpinken.... Het is weer zo ver! Ach, wie weet kom ik weer terug....

Veel tijd om te treuren is er niet, want het parcours richting San Jose mag weer afgelegd worden. Wanneer ik al een paar uurtjes onderweg ben moet ik nog een overstap maken in Puerto Viejo om definitief richting de hoofdstad te vertrekken. In dit dorpje moet ik nog een paar uur wachten op de volgende bus. Ik dump mijn backpack op het strand en ga lekker liggen, want dat doe ik nou eenmaal graag. Ik voel het warme zand in mijn handen, de 'frisse' zeebries, en de warmte van de zon. Ik pak mijn spullen bij elkaar en besluit dat ik echt nog niet toe ben al naar de gewone mensenwereld terug te keren. F#ck this, en ik loop regelrecht naar het eerder bezochte hostel Rocking J's om een nachtje in een hangmat veilig te stellen. Nog een dagje uitstel van executie.....

Ieder land of gebied, in dit geval zelfs continent, heeft iets om voor te vrezen tijdens het reizen. Voor mij zijn dat de busreizen. Hoewel het ook juist het karakter geeft aan het ultieme gevoel van de reis an sich, is het tegelijkertijd mijn favoriete als niet-favoriete bezigheid. Oftewel, er bestaat geen grotere haat-liefde verhouding voor mij dan de publieke bus.
In Mexico keek ik vol bewondering en ongeloof toe dat er echt kippen mee aan boord gingen, in Ecuador heb ik me kostelijk vermaakt met onwaarschijnlijke medische beloften van de medicijnmannen, in Peru staan vooral de diepe afgronden van de Andes me bij en de gecrashte bussen die gepasseerd werden, in Marokko betaalde ik als blond meisje minder dan mijn medereizigers, en in Panama kon je gewoon doorfeesten met de discoverlichting en luide speakers met salsa klanken. Costa Rica is qua openbaar vervoer het paradijs. Luxe bussen voor niet eens heel veel geld. Enige zorg hier is dat ik met mijn bepakking en bezakking niet per ongeluk een Tico een koppie kleiner maak. Nu dan toch echt maar de stap richting San Jose, poging numero 2!
De combinatie van bochten, kronkelingen en maximale snelheid is niet mijn favoriet, en ik neem maar weer een reistabletje. Ik val lichtjes in slaap, en geniet van de omgeving als ik toch even wakker wordt, mijn hoofd beheerst en zachtjes tegen het raam aan bonzend. Op een paar totaal zinloze paspoortcontroles na, en het passeren van een echte Crime Scene, komt na een ellenlange rit het einde in zicht. Een busrit verder....een bestemming verder...uitstappen maar!

Van kleins af aan wisten natuurspektakels me altijd al te fascineren. Na al verschillende malen door aardbevingen heen geslapen te zijn, zag ik enkele dagen voor vertrek uit Nederland een nieuwsbericht die in het rijtje van mijn kinderamibities zoals tornadojagen passen; een vulkaan op uitbarsten in Costa Rica. (Sorry pa en ma dat ik jullie van deze ontwikkeling had onthouden, maar sensatie is nou eenmaal boeiender om te delen, dan voor de 1000ste maal te benadrukken hoe heerlijk warm en zonnig het hier is :P). Om toch nog iets van Costa Rica te zien begeef ik me maar in een dagje alla NationalGeographic-style. Geen cultuurhappen, maar natuurhappen. Een dagje in San Jose blijven wachten op mijn vliegtuig lijkt me namelijk geen optie, aangezien een blokje hier lopen volgens mij nog ongezonder is dan een week lang carnavallen, en dan geniet ik toch liever de laatste optie over 2 weken (uiteraard als piraat ;) ). Dus mijn laatste dagje bestaat uit een dagje speed-travel om toch te kunnen vertellen dat ik wat van Costa Rica gezien heb. Met uiteraard een bezoekje aan een van de vulkanen, en een canopy-tour waarbij je aan een kabel door het regenwoud sjeest. Ik laat de foto's voor zich spreken.

Bedankt voor alle reacties weer amigos! Ik hoop dat ik jullie een beetje warmte over heb kunnen brengen tijdens de koude Nederlandse winterdagen. Hasta la pasta!

En stemmen kan nog altijd, heb jullie hard nodig!!!
http://profeee.waarbenjij.nu/?page=asus&action=sites&intTravelId=224929