Hitsige duiven op een mooie voorjaarsdag....

Eens kijken.... een paar vrije dagen in mijn rooster. Dat is altijd mooi! Ik kijk onder het tabblad favorieten en klik ryanair aan. Eens kijken welke bestemming ome Ryan nu weer voor me in petto heeft.... Londen of Pisa? Nou, doe dan Italie maar! Nu nog mijn reisgenootjesbestand afgaan en kijken of het weer alleen op pad wordt, of dat er iemand zin heeft mee te gaan. En zo bundel ik mijn krachten weer met een oude bekende: Renate! Geen 2 maanden vol coca-thee, amazone-tochten of misselijkmakende vliegtuigjes. Gewoon een paar daagjes scheve torens, italiaans ijs, tiramisu, pizza en pasta.

Als je naar Parijs gaat mag je de eifeltoren niet missen, in Berlijn de Berlijnse muur, in Rome het Colloseum, en in Panama-city is het Panama-kanaal een verplicht nummertje. Zo ook natuurlijk in Pisa de toren van Pisa....
De beroemde scheve toren! De toren waar bijvoorbeeld ons Galileo Galilei de grondslagen van de latere dynamica van de welbekende Isaac Newton legde, door simpelweg voorwerpen van boven naar beneden te laten vallen. Je hoeft niet briljant te zijn om een genie te worden! Ik zet mijn principes over toerisme en geldklopperij weer eens opzij, en betaal het belachelijke bedrag van 15 euries om een krap half uurtje in de toren te mogen. Voor mij is het tevens een stukje jeugdsentiment. Zo had ik vroeger een spel met een dergelijke toren waar blauwe poppetjes op gezet moesten worden, zonder ze er vanaf te laten vallen. Heel bruut eigenlijk wat voor totale massamoorden er soms konden ontstaan. Nu ik zo boven sta hoop ik toch niet dat dergelijke taferelen werkelijkheid worden. Een helling van zo'n 4 meter, dat is aardig scheef hoor! Naar boven klimmend op de aardig afgesleten trappen geeft het scheefhangen het gevoel dat ik net op een lege maag in de zon een flinke cocktail heb zitten drinken, een tikkeltje aangeschoten dus!

Na Napels mag ik sterven.... wij dachten (of eigenlijk vooral Renate), dat dit gezegde op Florence sloeg. Maar dat is gelukkig niet het geval! Mijn dagen zijn nog niet geteld en ik mag dus nog even door! Geheel ongepland hebben we namelijk de trein richting Florence gepakt, waar we beiden al veel enthousiaste verhalen over hadden gehoord.
Als ik aan Florence denk, denk ik aan.... helemaal niks eigenlijk! Ik wist van te voren niets op te noemen wat hier de ‘must see’ of ‘must do’ zou zijn. Nu weet ik beter.... een schoonheid waar ik geen woorden aan vuil ga maken. Neem zelf maar een kijkje ;).

Ons laatste dagje begeven we ons richting het provinciale stadje Lucca. Provinciaal klinkt mij altijd wat saai in de oren... maar dat was het gelukkig niet. Niet als mijn grote vriend de zon aan de helderblauwe hemel schijnt, we door idyllische straatjes kunnen slenteren, en onze inspanningen natuurlijk weer mogen belonen met een ijsje.
De lente hangt nu echt in de lucht, en niet alleen mijn eigen hormonen worden hierdoor zo nu en dan op hol gebracht. Sterker nog... ik durf mezelf ervaringsdeskundige onder het herkennen van de liefdesperikelen van onze allerbekende tortelduif te noemen. Na schildpaddenporno in Mexico, nu 0906-tortelduif. En dat op klaarlichte dag! Misschien zegt dat mij dit opvalt meer over mij, dan over deze italiaanse tortelduifjes... ik weet het niet.

Na verschillende pizza’s, tiramizu, en 9 verschillende smaken ijs komt ook aan dit Toscaanse uitstapje een eind. Zoals de Italianen zeggen, zeg ik; Ciao Bella!