De Party Peking Express

Termen als 'toendra', 'taiga' en 'permafrost' schieten door mijn hoofd als ik aan Siberie denk, vervlogen fragmenten van vroegere aardrijkskunde lessen. Lessen die misschien wel het begin waren voor de inspiratie om ooit te gaan reizen. Vulkanen, gebergtes, natuurrampen... Ik vond het allemaal fantastisch interessant! Ik zie mijn docent in een tikkeltje foute ruitjesblouse nog voor de klas staan, enthousiast met zijn armen zwaaiend, vertellend over de meest fascinerende wonderen van de natuur. Nooit beseffend dat ik het zelf allemaal ooit zou gaan zien en beleven!

Dinsdag laat in de avond is het dan tijd om te verzamelen aan het spoor. De echte trip gaat beginnen! Wie staan er nog meer op het station?! Nederlanders natuurlijk, heel veel, want die zijn overal! Ook de Scandinaviers zijn trouw als altijd goed vertegenwoordigd. En een aantal gezellige Vlamingen, in totaal meer dan ik er tijdens de afgelopen jaren reizen ben tegengekomen. Op een enkele verdwaalde nationaliteit na gaat dit de bezetting worden voor de komende dagen. Hier moeten we het mee doen!

De eerste avond voegen we ons bij onze gezellige buurtjes waar de eerste fles Wodka al geopend blijkt te zijn, en zo vliegt de eerste nacht voorbij. Zo ook de eerste ochtend, want waarom vroeg opstaan als je de hele dag slapen kan?

Dagen van berkenbomen kijken gaan aan ons voorbij. Af en toe een klein dorpje of stadje passerend. De korte stops, van gemiddeld 20 minuten, zijn een mooi en welkom moment om de benen even te strekken en een erg frisse neus te halen.
Langzaam zien we het landschap veranderen en passeren we de tijdzones, we schuiven zo een uurtje per dag op.

Op de stations staan Babushkas geduldig te wachten om hun eerder op de dag gekookte maaltijden te kunnen verkopen aan de reizigers die het zat zijn om 3x per dag noedels te moeten eten.

Het leven in de trein is als een hostel op wielen. Dagen worden gevuld met spelletjes in de categorie 'Wie is het?' en 'Time's up!'. Spelletjes die duidelijk gemaakt om overschotten aan tijd als deze op te vullen.
Tegen de avond verschijnen de steeds groter wordende blikken bier. Om uiteindelijk moe en voldaan op het ritme van de trein heerlijk in slaap te vallen, dit in de iets te kleine en harde bedjes.
Je hoeft niks te doen, je kan niks gaan doen, zo simpel kan het leven zijn!

Na dagenlang op berkenbomenuitzichten geleefd te hebben, en het leventje in de trein vooral om de gezelligheid draaide, wordt het wachten dan echt beloond.
Het is nog vroeg in de ochtend, nog schemerig, maar de contouren zijn al zichtbaar: het Baikalmeer!
Een stuk van de rit om kippenvel van te krijgen, en dan bedoel ik niet doordat de lucht die door het geopende raam naar binnen stroomt maar net boven het vriespunt ligt. Sprookjesachtig, mysterieus, magisch, betoverend... ik heb er geen woorden voor, en elk woord zou slechts een understatement zijn van hoe mooi het werkelijk is.
Ik kan foto's maken, filmpjes nemen, het proberen te vertellen en omschrijven. Maar dit zijn van die 'once in a lifetime' momenten die je echt zelf moet beleven!

De trein verlaten is met een ontzettend dubbel gevoel, hoewel de gedachte voor het eerst weer te kunnen douchen erg aantrekkelijk is. Aan de ene kant ben ik na 6 dagen treinen toe aan een nieuw avontuur, en kijk ik erg uit naar het vervolg van de reis. Aan de andere kant is het simpele bestaan van de trein ook wel erg vertrouwd geworden. Een rit met fantastische mensen, mooie nachten en geweldige uitzichten.Precies wat ik ervan verwacht had, al had ik van te voren totaal geen idee wat ik ervan moest gaan verwachten. En ik zag dat het goed was....